نفوذ یا انتشار گاز ها در ریه ها :
منظور از انتشاریک گاز حرکت مولکولهای گاز از محیط غلیظ تر به طرف محیط رقیق تر آن گاز است از این قرار است عمل انتشارگاز( دیفوزیون) سعی دارد اختلاف غلظت گاز را در محیط هایی که امکان عبور و ورود گاز باشد از میان بردارد حفیظی اون یک عمل پاسیو است و از حرکت طبیعی کول ها به وجود می‌آید به طوری که اجرای آن نیاز به انرژی خارجی ندارد در حبابچه های ریوی گاز اکسیژن با مکانیسم دیفوزیون وارد کاپیلرهای ریوی می‌شود و به نسوج محیطی می رسد و باز هم از طریق دیفوزیون وارد سلول های نسوج می گردد بر عکس چون ر و غلظت گاز کربنیک در نسوز زیاد و در حبابچه های ریوی کم است این گاز مسیری عکس مسیر اکسیژن را طی می‌کند و به طریق دیفوزیون وارد کاپیلر ها و سپس وارد هوای حباب شیشه‌ای می شود هر دو گاز o2وco2 در ابتدا و انتهای مسیر خود بین ریتین و نسوج متحمل واکنش شیمیایی می شود. اکسیژن تنها با هموگلوبین ترکیب برقرار می کند لیکن گاز کربنیک در یک جهت با هموگلوبین واکنش دارد و بخشی از آن نیز به بیکربنات تبدیل می شود.
ظرفیت انتشار ریه:
ظرفیت انتشار ریه برای هر گاز معرف مقدار گازی است که در واحد زمان از منشاء الویولی- کاپی لری و در مقابل اختلاف فشار متوسط گاز در الویولها وکاپلیرهای ریوی دیفوزیون پیدا می کند از این قرار ظرف انتشار ریه را می توان با معادله زیر نمایش داد اکثرا گازهای بی اثر نظیر عضویت از سد میان خون و هوا با چنان سرعتی عبور می کند که جذب ریوی آنها به چگونگی وضع ریه و صفات خون بستگی ندارد و تنها میزان جذب آنها تابع قابلیت انحلال گاز و حجم بافت و خونی است که در آن حل می شود این کیفیت سبب می شود که بتوان گازهای بسیار محلول نظیر استیلن دی متیل اتر یا نیتروس اکسید را برای اندازه گیری حجم بافت ریوی و گردش خون کاپیلری ریه مورد استفاده قرار داد.