گازهایی که ظرفیت انتشار ریه به وسیله آنها اندازه‌گیری می‌شود:
اکسیژن و اکسید کربن است زیرا تنها این دو گاز هستند که با هموگلوبین ترکیب می شود و مقدار عبور آنها از غشای حبابچه ای- کاپیلری در حدی که میتوانند هموگلوبین موجود در دسترس خود را با فشاری معادل فشارهوا بچه خود اشباع نمایند.
از این قرار ممکن است پیدایش حالت تعادل به آسانی در دو طرف غشا به وجود نیاید مگر آن که گلبول های قرمز از حرکت متوقف شود یا ورود گاز به ریه قطع گردد از این دو گاز بیشتر اکسید کربن برای اندازه گیری ظرفیت انتشار ریه به کار می رود زیرا اجرای تستهای این گاز آسان است و در عین حال جذب دیفیوزیونی آن محدود است.
برعکس جذب اکسیژن از طریق دیفوزیون در افراد سالم جز در موارد ورزش‌های سنگین یا استنشاق هوا با غلظت اکسیژن کم کم و محدود نیست.
تعریف فیزیکی ظرفیت انتشار ریه و محاسبه ریاضی آن ساده و مستقیم است لیک علی رغم پیشرفت های تکنیکی هنوز تفسیر نتایج این تست در افراد سالم و خصوصاً در بیماری های ریوی مورد سوال است مشکل اصلی در تعیین فشار متوسط واقعی اکسیدکربن در هوای اولو یولی است. هیچ یک از روش های متعدد اندازه گیری ظرفیت انتشار اکسید کربن نمی تواند یک ارزش واقعی استpco بدست دهد زیرا در ۱۰۰۰۰۰ واحد تبادل گازی ریه میزانpco در هر یک از آن ها تابع میزان تهویه و گردش خون هر یک از آنها است معهذا علیرغم این مشکل باز هم اندازه گیری ظرفیت انتشار ریه اطلاعات مفید تجربی از نظر عمل ریه در افراد سالم و افراد دچار بیماریهای ریوی به دست می دهد.
برای این اندازه گیری دو گروه تست امکان پذیر است که یک گروه با مانور یک تنفس تکراری و گروه دیگر با مانور نفسی انجام می شود روش یک نفس ای بدون آزار سریع و بی خطر است است و انجام آن برای بیمار هم آسان است بدین جهت نه تنها در آزمایشگاه ها برای پی بردن به اعمال ریه که در کلینیک هم برای کمک به مراحل اولیه بیماری ریوی به کار می رود.
ادامه مطالب رامی توانیددرسایت مرکزواریس اصفهان(مرکزفوق تخصصی درمان واریس اصفهان)مطالعه فرمائید.