بیماریهای محدودکننده تهویه:

بسیاری عناصر ریوی، دیواره قفسه ودستگاه کنترل تنفس قادرندکه عامل محدود کردن حجم های تنفسی گردند. از اینقرار اختلالات محدود کننده تهویه در بیماری های زیر ممکنست دیده شود:

۱- بیماری هاییکه ظرفیت قفسه یا عضلات تنفسی را آسیب میرسانند
۲-بیماری های ایجادکننده انفیلتراسیون در پارانشیم ریه یا فضاهای هوایی آن(نظیر فیبروز منتشر بینابینی وخیزریوی)
۳-بعضی بیماری های جنب(نظیر ضخیم شدن پرده جنب)
۴-عوارض فضاگیر سینه (تومورها ، ترشحات بزرگی قلب)
۵-بعدازبر داشتن قسمتی از ریه(پنومونکتومی).

اختلالات انسدادی ریه:

اصطلاح obstrutive ventilatory disorder اشاره به مجموعه ای از اختلالات دارد که در اثر انسداد مجاری هوایی،صرفنظر از علت انسداد، بوجود میاید.چون در این اختلالات، عامل اصلی مقاومت در برابر عبور هوا است کشف اختلال بیشتر بویسله تست هایی امکان پذیر است که عمل دستگاه تنفس تحت شرایط دینامیک اندازه گیری شود.تستFEV1/FBCرایجترین تست از این نظر بشمار میرود لیکن تست های مربوط به حداکثر سرعت هوای بازدمی مورد استعمال روز افزونی پیدا کرده اند وممکنست در تشخیص مراحل اولیه انسداد مجاری،خصوصا انسداد مواضع محیطی ریه مفیدتر باشد.
اختلالات انسدادی تهویه در بیماران دچار استم، برنشیت مزمن، امفیزم، برنشیکتازی پیشرفته یا دیگر بیماری های موجد تنگی مجاری سیستم تراکیوبرنشیک دیده میشود.در زمانی که اصطلاح انسدادی به کلیه این بیماری ها داده شد افتراق میان آنها ممکن نبود وبهمین جهت تحت عنوان بیماری انسدادی مزمن ریه میتوان این بیماری ها را از یکدیگر باز شناخت وحتی در حالات مختلط جمع شدن آنها باهم نیز این افتراق امکان پذیر است.